Τα εν πολλαίς αμαρτίαις…

Η συμμετοχή της πλειονότητας των ελληνικών μέσων μαζικής «ενημέρωσης» στην καταστροφή της χώρας –και προπαντός των τέως ισχυρών και κυρίαρχων ενώπιον των οποίων έτρεμε μέχρι πρότινος το φυλλοκάρδι των ιθαγενών πολιτικών– θυμίζουν το τροπάριο της εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσούσης γυναικός. Δυστυχώς όμως χωρίς το τμήμα του που αφορά την γεμάτη δάκρυα μετάνοια, έναντι της οποίας η γυνή αναμένει –εις μάτην βεβαίως!– την ευαγγελική συγχώρεση. Αντίθετα, τόσο τα κατορθώματά τους του παρελθόντος όσο και η παρούσα συμπεριφορά τους θυμίζουν περισσότερο τις επόμενες φράσεις του τροπαρίου: «Οἴμοι! λέγουσα, ὅτι νύξ μοι ὑπάρχει, οἶστρος ἀκολασίας, ζοφώδης τε καὶ ἀσέληνος ἔρως τῆς ἁμαρτίας».

Τα μέσα ενημέρωσης αποτελούν ασφαλώς ισχυρή εξουσία (τη λεγομένη τέταρτη) σε κάθε χώρα και η συμπεριφορά τους ενσταλάζει στο κοινό τους κοινωνικές αξίες, νοοτροπίες και συμπεριφορές που διαμορφώνουν καταλυτικά την κοινωνική και πολιτική ζωή. Παντού στον κόσμο τα Μέσα έχουν σχεδόν αναπόφευκτες αδυναμίες. Η συνεισφορά τους όμως στη σημερινή ελληνική καταστροφή ξεπερνά τα συνήθη μέτρα και τις ευθύνες που θα τους καταλογίζονταν σε οποιαδήποτε άλλη δημοκρατική χώρα.
Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά. Ποιες είναι οι κύριες ελληνικές ιδιαιτερότητες του χώρου των ΜΜΕ; Η πιο σημαντική ίσως είναι η εξόχως προνομιακή θέση και μεταχείριση που είχαν επί δεκαετίες από το ελληνικό πολιτικό σύστημα. Φθηνό χαρτί, υποχρεωτικές δημοσιεύσεις ισολογισμών, επιδότηση των ασφαλιστικών εισφορών των εργαζομένων τους εις βάρος τρίτων, δάνεια χωρίς τήρηση των τραπεζικών κριτηρίων, νόμιμη δυνατότητα «μαύρων» αφορολόγητων δαπανών κ.ά. Επιπλέον, ιδιαίτερη μεταχείριση προνομιούχων εργαζομένων σε αυτά, με ηγεμονικούς μισθούς και μεγάλη πολιτική επιρροή, κατά κανόνα «αγωνιστών» και «αντιιμπεριαλιστών» με πολλαπλές θέσεις σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, δημιουργία πλήθους αργομισθιών στα κρατικά και κρατικοδίαιτα ΜΜΕ (κρατική τηλεόραση και ραδιόφωνα, δημοτικά ραδιόφωνα, κομματικά ραδιόφωνα που χρηματοδοτούνταν μέσω των τεράστιων κομματικών επιχορηγήσεων και των θαλασσοδανείων των κομμάτων κ.λπ.), έως δε και τη διάθεση δωρεάν αστυνομικής προστασίας. Και φυσικά στον χώρο δεσπόζει το μέγα και διαρκές σκάνδαλο που ονομάζεται Κρατική Ραδιοτηλεόραση.
Όλα αυτά όμως δεν έφταναν. Διότι η ανθρώπινη φύση έχει ισχυρή και την βουλιμική πλευρά της. Στο τρίγωνο επιχειρηματίες - κομματικό κράτος - ΜΜΕ (αφεντικά και επιφανή «στελέχη») κυκλοφόρησε και πολύ σκοτεινό και μαύρο χρήμα, που αφορούσε είτε την προώθηση πολιτικών προσώπων είτε (κυρίως) τη δημοσιοποίηση ή αποσιώπηση υποθέσεων διαφθοράς (ανάλογα με τα συμφέροντα του κινούντος τα νήματα). Με το συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος του μαύρου αυτού χρήματος να καταλήγει βεβαίως ως αμοιβή για την αποσιώπηση μάλλον παρά για τη δημοσιοποίηση. Δεν είναι τυχαίο ότι η συγκάλυψη όλων των μεγάλων υποθέσεων διαφθοράς που ήρθαν στο φως της δημοσιότητας έγινε και με την ανοχή των ισχυρών ΜΜΕ, οι σχέσεις των οποίων με τα κυκλώματα αυτά ουδέποτε έχουν διερευνηθεί σε βάθος από κανέναν. Επίσης τα ίδια τα ΜΜΕ δεν διερευνούσαν αυτοβούλως τα γνωστά σε όλους κυκλώματα. Η αποκάλυψη μεγάλων και προφανών υποθέσεων διαφθοράς (λ.χ. πολεοδομικών υποθέσεων, φοροδιαφυγής κ.λπ.) θα χρειαζόταν μερικές μόνο εβδομάδες έντιμου και μάλλον εύκολου ερευνητικού ρεπορτάζ. Τέτοιες αποκαλύψεις δεν έγιναν, παρά τις στρατιές δημοσιογράφων που απασχολούνται στα ΜΜΕ, γιατί ποτέ δεν δόθηκαν οι σχετικές εντολές και γιατί τα πάσης φύσεως κυκλώματα «κρατούσαν» το ένα το άλλο (κυκλώματα τα οποία, όπως προκύπτει και από την υπόθεση των «λουλουδιών» της Θεσσαλονίκης, διέθεταν πάντα και «άκρες» στα ΜΜΕ).

Τέλος, για λόγους πληρότητας δεν θα πρέπει βέβαια να ξεχνούμε μια παλαιότερη πηγή χρηματισμού: την «ένδοξη» εποχή του Χρηματιστηρίου, όταν δημοσιογραφικώς προωθούνταν επιχειρηματικές φενάκες (τα περιβόητα «σαπάκια») για να αποσπαστούν χρήματα των –εξίσου βουλιμικών– «παικτών» που αναζητούσαν εύκολους τρόπους ακαριαίου και χωρίς κόπο πλουτισμού. Υπήρξε μάλιστα ολόκληρη «σχολή» εντύπων που προπαγάνδιζαν την κοινωνία της υπερκατανάλωσης και της πολυτελούς διαβίωσης, απευθυνόμενα κυρίως σε κομματικούς αξιωματούχους, σε λογής τυχοδιώκτες και σε πρόσκαιρα νεόπλουτους του Χρηματιστηρίου.
Μια τρίτη ενδιαφέρουσα πλευρά των ελληνικών ΜΜΕ είναι ότι το χρήμα το οποίο έβγαινε από όλες αυτές τις δραστηριότητες δεν κρυβόταν, όπως ο βήχας και ο έρωτας. Οι μεγαλοπαράγοντες του χώρου, με τα θηριώδη «άσπρα» (της τάξεως των πολλών δεκάδων ή σε ορισμένες περιπτώσεις και εκατοντάδων χιλιάδων ευρώ τον μήνα) και τα κολλαριστά «μαύρα» χρήματα, δεν έκαναν μόνο κάθε είδους μπίζνα· ζούσαν επιπροσθέτως και βίο προκλητικά πολυτελή. Σπίτια φαντασμαγορικά, πολυτελή αυτοκίνητα, διακοπές στα ακριβότερα μέρη του κόσμου, ζωή χαρισάμενη, την ώρα που προπαγάνδιζαν είτε την ηθική αξία της ισότητας και του σοσιαλισμού (οι περισσότεροι), είτε τις παραδοσιακές εθνικές αξίες της πτωχής πλην τιμίας Ελλάδος (η άλλη πλευρά).
Με τα δεδομένα αυτά δεν είναι περίεργο ότι στη διάρκεια των τελευταίων δεκαετιών η ποιότητα της δημοσιογραφίας στη χώρα μας απαξιώθηκε και υποβαθμίστηκε σε εξοργιστικό βαθμό. Ανεπίτρεπτη προχειρότητα, ακόμη και ρεπορτάζ ανύπαρκτων γεγονότων σε μεγάλες και «έγκυρες» εφημερίδες, έμεναν χωρίς καμία κύρωση. Ταυτόχρονα, στον δημοσιογραφικό λόγο (ιδίως τον ραδιοτηλεοπτικό), παρεισέφρησε μια βάναυση και ξύλινη γλώσσα που είχε ως βασικά χαρακτηριστικά τον χονδροειδή λαϊκισμό, τον εύκολο εντυπωσιασμό, την αναζήτηση και έξαψη των κατωτέρων ενστίκτων του κοινού, παράλληλα με την ανάδειξη των «προσωπικοτήτων» που θα ανταποκρίνονταν στις προδιαγραφές αυτές. Δεν είναι τυχαίο ότι χρεοκοπήσαμε δαπανώντας και σπαταλώντας αμύθητα ποσά την ίδια ώρα που σε όλα τα κανάλια οι προϋπολογισμοί και απολογισμοί της καταστροφικής σπατάλης εμφανίζονταν δήθεν ως προϋπολογισμοί και απολογισμοί «λιτότητας».
Στον κατήφορο αυτόν υπήρξαν ασφαλώς και οι σπάνιες εξαιρέσεις – ελάχιστες τίμιες εφημερίδες και ειδικά έντυπα που έκαναν σοβαρή δουλειά. Ωστόσο, άριστες πένες συμβιβάζονταν με το σύστημα για να αποκτήσουν χώρο έκφρασης, εξαιρετικοί ραδιοφωνικοί και τηλεοπτικοί παραγωγοί και μια μεγάλη μάζα εντίμων ανθρώπων που δούλευαν στον χώρο, παρακολουθούσαν αποσβολωμένοι ή συμβιβασμένοι τα τεκταινόμενα και προσπαθούσαν απλώς να «κάνουν τη δουλειά τους». Το κλίμα όμως δεν το διαμόρφωναν αυτοί.
 Πού βρισκόμαστε σήμερα; Καθώς το ελληνικό δράμα πλησιάζει στην κορύφωσή του και η ασωτία και ο μεγαλεπήβολος επιχειρηματικός παραγοντισμός έχουν εξανεμίσει τα νόμιμα και άνομα κέρδη δεκαετιών, το σύστημα που κυριάρχησε όλα αυτά τα χρόνια καταρρέει. Με τα περισσότερα θύματα βέβαια να προέρχονται από τη μεγάλη μάζα όσων δεν είχαν μερίδιο συμμετοχής στο «πάρτι», όπως συμβαίνει άλλωστε και στην ευρύτερη κοινωνία, στην οποία απευθύνεται ο σπίλος «Μαζί τα φάγαμε». Τα απομεινάρια του συστήματος προσπαθούν με νύχια και με δόντια να επιβιώσουν χρησιμοποιώντας όλες τις παλιές μεθόδους που καλά γνωρίζουν και προωθώντας έναν δημόσιο λόγο που ενθαρρύνει τον πιο ακραίο λαϊκισμό. Αυτό δε με την ελπίδα να συμπορευθούν με το λαϊκό αίσθημα και να προωθήσουν στην εξουσία πιόνια που θα τους επιτρέψουν να επιβιώσουν οι ίδιοι (την ώρα που η χώρα καταστρέφεται), πραγματοποιώντας την τελευταία λεηλασία τους κατά της Ελλάδας.
Η ζωή όμως πορεύεται με τη δική της νομοτέλεια. Τα σχέδιά τους αποδεικνύονται και ατελή και ατελέσφορα. Είναι οι προσπάθειές τους, των συφοριασμένων, σαν των Τρώων: καταδικασμένες. Η κρίση κινείται με ρυθμούς μανιώδεις και ανεξέλεγκτους, σε δρόμους απρόβλεπτους και ανεξερεύνητους, απαξιώνοντας και καταβροχθίζοντας τους γεννήτορές της, εκτός από τον χώρο του πολιτικού συστήματος εξουσίας, και εκείνους στον χώρο των ΜΜΕ.


— The Athens Review of Books

ΗΠΑ: Ο Ομπάμα επαναλαμβάνει πως η Ευρώπη «έχει τους πόρους» για να επιλύσει την κρίση χρέους

 Ο πρόεδρος των ΗΠΑ Μπαράκ Ομπάμα δήλωσε χθες ότι η Ευρώπη δεν πρέπει να δειλιάσει καθώς οι ηγέτες των κρατών-μελών της ΕΕ συνεχίζουν να βρίσκονται αντιμέτωποι με την κρίση χρέους, η οποία όπως παραδέχτηκε μπορεί να πλήξει σε σημαντικό βαθμό την οικονομική ανάκαμψη της χώρας του.
Σε συνέντευξή του στην εφημερίδα La Stampa μια ημέρα πριν από τη συνάντησή του με τον Ιταλό πρωθυπουργό Μάριο Μόντι, ο Ομπάμα είπε ότι η κυβέρνησή του θα συμβάλει «αυτό που μας αναλογεί» για να βοηθήσει. Επισήμανε πάντως πως το βάρος πέφτει κυρίως την Ευρώπη.
«Αυτό που είναι αναγκαίο τώρα είναι όλες οι Ευρωπαϊκές κυβερνήσεις να επιδείξουν την πλήρη δέσμευσή τους στο μέλλον, στην οικονομική ολοκλήρωση της Ευρώπης», είπε ο Ομπάμα, σύμφωνα με το απομαγνητοφωνημένο κείμενο της συνέντευξης που η ιταλική εφημερίδα δημοσιεύει στον ιστότοπό της στο Διαδίκτυο.
«Εάν η Ευρώπη δημιουργήσει ένα αρκετά μεγάλο τείχος προστασίας, θα μειώσει σημαντικά την πιθανότητα να χρειαστεί να το χρησιμοποιήσει», είπε εξάλλου, επαινώντας παράλληλα τα «εντυπωσιακά βήματα» της κυβέρνησης του τεχνοκράτη πρωθυπουργού Μάριο Μόντι για τον εκσυγχρονισμό της οικονομίας της Ιταλίας και την περιστολή του δημόσιου χρέους.
Ο Ομπάμα συναντάται με τον Μόντι στις 14:45 τοπική ώρα [21:45 ώρα Ελλάδας] σήμερα. Θα συζητήσουν για τις ιταλικές πρωτοβουλίες ώστε να αποκατασταθεί η εμπιστοσύνη των αγορών και να τονωθεί η ανάπτυξη, «καθώς και για την προοπτική επέκτασης του ευρωπαϊκού οικονομικού τείχους προστασίας», ανέφερε σε ανακοίνωσή του ο Λευκός Οίκος.
Η κυβέρνηση Ομπάμα επαναλαμβάνει εδώ και μήνες ότι η Ευρώπη έχει τους πόρους να αντιμετωπίσει την κρίση και ο πρόεδρος των ΗΠΑ επέμεινε σ' αυτό στη συνέντευξή του. Δεν αποπειράθηκε να υποβαθμίσει το πόσο ευάλωτες παραμένουν οι ΗΠΑ σε μια ενδεχόμενη επιβράδυνση της οικονομίας του σημαντικότερου εμπορικού τους εταίρου, της ΕΕ.
«Οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν τεράστιο οικονομικό συμφέρον η Ευρώπη να αναπτυχθεί και η ευρωζώνη να επιτύχει», είπε ο Ομπάμα. Πρόσθεσε ότι «θα συνεχίσουμε να παίζουμε το ρόλο μας για να υποστηρίξουμε τους Ευρωπαίους φίλους μας καθώς εργάζονται για να επιλύσουν την κρίση». Δεν εξήγησε τι σημαίνει αυτό στην πράξη.

Γερμανία: "Η ελληνική πολιτική ηγεσία πολλές φορές δεν είναι σε ευρωπαϊκό επίπεδο", υποστηρίζει ο Γερμανός υφυπουργός Οικονομικών Τ. Στέφεν

«Η πολιτική ηγεσία της χώρας πολλές φορές δεν είναι σε ευρωπαϊκό επίπεδο», δήλωσε -αργά τη νύχτα και ενώ στην Αθήνα συνεχίζονταν οι διαπραγματεύσεις- ο υφυπουργός Οικονομικών της Γερμανίας, αρμόδιος για ευρωπαϊκές υποθέσεις, Τόμας Στέφεν, αναφερόμενος στους Έλληνες πολιτικούς.
Σε δήλωσή του προς το πρακτορείο Reuters, η οποία αναπαράγεται από την ηλεκτρονική σελίδα του περιοδικού "Der Spiegel", ο κ. Στέφεν εκτιμά ακόμη ότι στην Ελλάδα έχει σημειωθεί «μικρή πρόοδος, σοκαριστικά μικρή πρόοδος» από το 2010 ως τώρα.
«Θα θέλαμε να ξέρουμε τι βγαίνει από εκεί. Οι ανακοινώσεις πλέον δεν αρκούν», τονίζει ο Γερμανός υφυπουργός και, αναφερόμενος στα χρήματα που πρέπει να δοθούν στις 20 Μαρτίου, επισημαίνει ότι στόχος είναι αυτά τα χρήματα να μην καταβληθούν, αλλά να ενσωματωθούν στη συμμετοχή των ιδιωτών στο PSI.

Γαλλία: Οι παγκόσμιες τιμές των τροφίμων αυξήθηκαν για πρώτη φορά εδώ και έξι μήνες, λέει ο FAO

Οι παγκόσμιες τιμές των τροφίμων αυξήθηκαν τον Ιανουάριο για πρώτη φορά εδώ και έξι μήνες εξαιτίας των κακών μετεωρολογικών συνθηκών, ανακοίνωσε σήμερα ο Οργανισμός του ΟΗΕ για τα Τρόφιμα και τη Γεωργία (FAO).
Τον Ιανουάριο, ο δείκτης του FAO κατέγραψε αύξηση κατά 2% σε σχέση με το Δεκέμβριο, την πρώτη από τον Ιούλιο. Ανέβηκε στις 214 μονάδες, επίπεδο κατώτερο από το απόλυτο ρεκόρ του Φεβρουαρίου 2011, όταν ο δείκτης είχε φτάσει τις 236 μονάδες.
Όλα τα διατροφικά προϊόντα επηρεάζονται από την αύξηση αυτή, με πρώτα τα έλαια και ακολουθούν σε μικρή απόσταση η ζάχαρη, τα δημητριακά, τα γαλακτοκομικά προϊόντα και το κρέας.
"Η κακοκαιρία που πλήττει αυτή τη στιγμή σημαντικές παραγωγικές περιφέρειες, όπως η Νότια Αμερική και η Ευρώπη, έπαιξε ρόλο και παραμένει πηγή ανησυχίας", εξηγεί στην ανακοίνωση ο οικονομολόγος του FAO Αμπντολρεζά Αμπασιάν.
Πάντως "δεν υπάρχει μία και μοναδική εξήγηση (...) Επιδρούν διαφορετικοί παράγοντες" για κάθε τύπο προϊόντος, επισήμανε.

Σιγκαπούρη: Η τιμή του πετρελαίου αυξήθηκε στα 117,56 δολάρια το βαρέλι

Η τιμή του πετρελαίου μπρεντ συνεχίζει να αυξάνεται για όγδοη συνεχόμενη ημέρα, φθάνοντας στα 117,56 δολάρια το βαρέλι, στο υψηλότερο επίπεδο σχεδόν έξι μηνών.
Στην ανοδική τάση συμβάλλουν οι γεωπολιτικοί κίνδυνοι στη Μέση Ανατολή, αλλά και οι ελπίδες αναθέρμανσης της ζήτησης, με τους επενδυτές να θεωρούν ότι είναι πιο κοντά η συμφωνία για το δεύτερο πακέτο βοήθειας στην Ελλάδα.
Οι γεωπολιτικοί κίνδυνοι επιδεινώθηκαν, καθώς κλιμακώνεται η βία στη Συρία και το Ιράν ανανέωσε τις απειλές του κατά των ΗΠΑ.
Η τιμή του μπρεντ αυξήθηκε κατά 36 σεντς το βαρέλι, ενώ η τιμή του αμερικανικού αργού αυξήθηκε κατά 45 σεντς στα 99,16 δολάρια το βαρέλι. Στην αγορά υπάρχει ανησυχία για την προσφορά πετρελαίου όχι μόνο από το Ιράν, αλλά και από τη Νιγηρία, ενώ υπάρχουν ήδη προβλήματα και στις εξαγωγές του "μαύρου χρυσού" από το Σουδάν.

Τουρκία: Στα 240,8 δισ. δολάρια διαμορφώθηκαν οι τουρκικές εισαγωγές το 2011

Σε 240,8 δισ. δολάρια διαμορφώθηκαν οι τουρκικές εισαγωγές το 2011, σύμφωνα με στοιχεία του υπουργείου Οικονομίας και της υπηρεσίας στατιστικής της Τουρκίας, Turkstat.
Στην εμπορική "καρδιά" της Τουρκίας, την Κωνσταντινούπολη, κατεγράφησαν οι μισές από το σύνολο των εισαγωγών (περίπου 123,9 δισ. δολάρια). Ακολούθησαν το Κοτσαελί με 12,7 δισ. δολάρια, η Άγκυρα και η Προύσα με 11,9 δισ. έκαστη και η Σμύρνη με 10,6 δισ. δολάρια.
Το μεγαλύτερο μέρος των εισαγωγών αφορούσε την ενέργεια (54,1 δισ. δολάρια), ενώ ο μεγαλύτερος εμπορικός εταίρος της Τουρκίας στον τομέα των εισαγωγών ήταν πέρυσι η Ρωσία, με "μερίδιο" 24 δισ. δολαρίων, με δεύτερη τη Γερμανία (23 δισ.) και τρίτη την Κίνα (21,7 δισ.).

Κύπρος: Ο οίκος Fitch υποβάθμισε τα καλυμμένα ομόλογα των τραπεζών Κύπρου και Marfin

Σε υποβάθμιση των καλυμμένων ομολόγων των τραπεζών Κύπρου και Marfin σε ''ΒΒΒ-'', από ''ΒΒΒ'', προχώρησε ο διεθνής οίκος πιστοληπτικής αξιολόγησης Fitch Ratings.
Ο οίκος διατήρησε υπό αρνητική παρακολούθηση (Watch Negative- RWN) τα καλυμμένα ομόλογα που εκδόθηκαν στο πλαίσιο του προγράμματος "Ενα" της Marfin, ενώ έθεσε εκτός αρνητικής παρακολούθησης τα καλυμμένα ομόλογα του προγράμματος "Δύο" της τράπεζας. Επίσης, διατήρησε υπό αρνητική παρακολούθηση τα καλυμμένα ομόλογα της Τράπεζας Κύπρου.
Σύμφωνα με τον οίκο Fitch, τα κυπριακά καλυμμένα ομόλογα των δύο τραπεζών ανέρχονται συνολικά σε 4,2 δισεκατομμύρια ευρώ, τα οποία αφορούν ομόλογα αξίας δύο δισεκατομμυρίων ευρώ που εκδόθηκαν από τη Marfin στο πλαίσιο του προγράμματος "Ενα", καλυμμένα ομόλογα αξίας 1,5 δισ. ευρώ που εκδόθηκαν από τη Marfin στο πλαίσιο του προγράμματος "Δύο" και καλυμμένα ομόλογα αξίας 700 εκατομμυρίων ευρώ που εκδόθηκαν από την Τράπεζα Κύπρου.
Ο διεθνής οίκος αναφέρει ότι η ενέργειά του αυτή ακολουθεί την υποβάθμιση της ''πιστοληπτικής ικανότητας της Κύπρου σε ''ΒΒΒ-/Negative'', από ''ΒΒΒ/RWN'' στις 27 Ιανουαρίου του 2012 και τις υποβαθμίσεις της μακροπρόθεσμης αξιολόγησης των τραπεζών Marfin και Κύπρου'' σε ''BB+/Negative'' στις 2 Φεβρουαρίου του 2012.

Βρετανία: Η ισοτιμία του ευρώ σε υψηλό επίπεδο διμήνου, καθώς οι επενδυτές πιστεύουν ότι θα υπάρξει συμφωνία για το δεύτερο πακέτο βοήθειας στην Ελλάδα

  Η ισοτιμία του ευρώ έφθασε σε νέα υψηλά επίπεδα διμήνου, καθώς οι επενδυτές περιμένουν ότι θα υπάρξει συμφωνία για το δεύτερο πακέτο βοήθειας στην Ελλάδα.

    'Ανοδο καταγράφουν και τα ευρωπαϊκά χρηματιστήρια, με τον πανευρωπαϊκό δείκτη μετοχών FTSEurofirst 300 να καταγράφει κέρδη 0,31%.  Το ευρώ καταγράφει αντίστοιχα κέρδη, με την ισοτιμία του να διαμορφώνεται στα 1,3301 δολάρια από 1,3260 δολάρια στο κλείσιμο της αγοράς της Νέας Υόρκης χθες το βράδυ. Το ενιαίο νόμισμα ανέκαμψε από την υποχώρηση που σημείωσε, μόλις έγινε γνωστό ότι δεν υπήρξε πλήρης συμφωνία των τριών κομμάτων που στηρίζουν την ελληνική κυβέρνηση σχετικά με τα μέτρα του νέου οικονομικού προγράμματος.
Σύμφωνα με ορισμένους επενδυτές, αναφέρει η ηλεκτρονική έκδοση της εφημερίδας Financial Times, η ανοδική τάση του ευρώ και των ευρωπαϊκών χρηματιστηρίων οφείλεται στη βελτίωση του κλίματος στις αγορές χρέους των χωρών της Ευρωζώνης, ιδιαίτερα της περιφέρειας (με εξαίρεση της Πορτογαλίας), που προκάλεσε η χορήγηση από την ΕΚΤ τριετών δανείων ύψους 489 δισ. ευρώ με επιτόκιο μόλις 1% στις τράπεζες της Ευρωζώνης. Σημαντικό θεωρείται το γεγονός ότι η απόδοση του 10ετούς ομολόγου της Ιταλίας έχει υποχωρήσει στο 5,60%, ενώ κινείτο πάνω από το 7% τον Ιανουάριο.
 Σημειώνεται ότι χθες ο οίκος αξιολόγησης της πιστοληπτικής ικανότητας Standard and Poor's εκτίμησε πως δεν είναι βέβαιο ότι το δημόσιο χρέος της Ελλάδας θα καταστεί βιώσιμο μετά την απομείωση της ονομαστικής αξίας των ομολόγων του που διακρατούν οι ιδιώτες πιστωτές της (PSI).
«Με δεδομένο ότι μόνο ένα μικρό μέρος του χρέους θα υποστεί την απομείωση, δεν είναι βέβαιο ότι [το χρέος της Ελλάδας] θα βρεθεί σε ένα επίπεδο που θεωρούμε βιώσιμο», είπε μιλώντας μέσω τηλεδιάσκεψης σε επενδυτές ο διευθυντής της υπηρεσίας αξιολογήσεων του S&P για τα κράτη της Ευρώπης, Φρανκ Γκιλ. Πρόσθεσε ότι βασίζει την άποψη αυτή στο ότι ο «δημόσιος τομέας δεν συμμετέχει, ούτε μερικώς» στην διαδικασία αυτή και στην «προοπτική του ίδιου του ΑΕΠ» της Ελλάδας.
Η Ελλάδα, η οποία σήμερα κατατάσσεται στην βαθμίδα CC με "αρνητική" προοπτική, θα υποβαθμιστεί στη βαθμίδα SD (επιλεκτική στάση πληρωμών) εάν αναδιαρθρωθεί το χρέος της από τον S&P, αλλά προσωρινά, «ώσπου να ολοκληρωθεί η ανταλλαγή των ομολόγων», είπε ο Γκιλ. Έπειτα από αυτό, η Ελλάδα θα ανέβει βαθμίδα, σε ένα επίπεδο «πάντοτε χαμηλό», που όμως θα εξαρτηθεί από την άποψη που θα διαμορφώσει ο οίκος για το εάν το χρέος της χώρας είναι βιώσιμο, πρόσθεσε.
O S&P με την τοποθέτηση αυτή μοιάζει να εντείνει την πίεση στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ) να δεχθεί την απομείωση της αξίας ενός μέρους των ελληνικών ομολόγων που διακρατεί.
Εάν η Ελλάδα είχε διαπραγματευτεί ένα "κούρεμα" ύψους 50-70% με τους ιδιώτες πιστωτές πριν από δύο χρόνια, θα "ήταν σε θέση να φέρει το δημόσιο χρέος σε ένα πολύ πιο βιώσιμο επίπεδο", υποστήριξε ο Γκιλ

To παιχνίδι της Μέρκελ με το νέο «πακέτο»

Θέμα λίγων ημερών θεωρείται η συμφωνία για τη νέα διάσωση της Ελλάδας, ώστε να αποτραπεί χρεοκοπία στις 20 Μαρτίου, για τις εφιαλτικές συνέπειες της οποίας προειδοποίησε με μεγάλη αυστηρότητα τους Ευρωπαίους ηγέτες ο επικεφαλής της Deutsche Bank και του IIF, Γιόζεφ Άκερμαν.

Η Σύνοδος Κορυφής μπορεί να μην καταλήγει σε αποφάσεις για το ελληνικό ζήτημα, καθώς η Άνγκελα Μέρκελ παίζει το δικό της πολιτικό παιχνίδι για τα… μάτια των Γερμανών ψηφοφόρων, αλλά η τελική συμφωνία αναμένεται ότι θα έχει κλείσει το αργότερο ως τις 13 Φεβρουαρίου, σε νέα Σύνοδος Κορυφής των ηγετών της ευρωζώνης.

Η Άνγκελα Μέρκελ και άλλοι «σκληροί» ηγέτες του Βορρά μπλόκαραν τη συζήτηση του ελληνικού θέματος στη Σύνοδο Κορυφής, με επίκληση της συνεχιζόμενης διπλής διαπραγμάτευσης της ελληνικής κυβέρνησης με την τρόικα και τους ιδιώτες πιστωτές, για το νέο μνημόνιο και το PSI.

Νωρίτερα, η γερμανική διπλωματία είχε φροντίσει να δημιουργήσει πανευρωπαϊκό σάλο, αφήνοντας να διαρρεύσει στον Τύπο έγγραφο προτάσεών της, για πλήρη κατάλυση της ελληνικής κυριαρχίας στην εκτέλεση του προϋπολογισμού, με τον ορισμό ειδικού επιτρόπου, στον οποίο θα μεταβιβασθεί η κυριαρχία της κυβέρνησης και θα έχει δικαίωμα να αποφασίζει στη θέση της κυβέρνησης για όλα τα θέματα άσκησης της δημοσιονομικής πολιτικής.

Πολιτικοί παρατηρητές εκτιμούν ότι οι ελιγμοί της γερμανίδας καγκελαρίου, που προς το παρόν μπλοκάρουν τη δεύτερη μεγάλη συμφωνία διάσωσης της Ελλάδας από τη χρεοκοπία, μετά το αρχικό μνημόνιο του Μαΐου 2010, αποτελούν μια προσπάθεια κατευνασμού των αντιδράσεων της γερμανικής κοινής γνώμης στο ήδη συμφωνημένο στο ευρωπαϊκό παρασκήνιο δεύτερο ελληνικό «πακέτο», το οποίο θα περιλαμβάνει και αυξημένη χρηματοδότηση από τον ευρωπαϊκό μηχανισμό στήριξης, πέραν των 130 δις. ευρώ που είχαν συμφωνηθεί στις 26 Οκτωβρίου.

Με προφανή στόχο να «χρυσώσει το χάπι» για τους Γερμανούς ψηφοφόρους, που θα βρεθούν μπροστά σε άλλη μια μεγάλη χρηματοδοτική «ένεση» προς την «απείθαρχη» Ελλάδα, η Γερμανίδα καγκελάριος επιστρατεύει κάθε πιθανό και απίθανο σενάριο «τιμωρίας» της χώρας μας, προκειμένου να πείσει ότι οι Έλληνες δεν εξασφαλίζουν άλλο ένα «δωρεάν γεύμα» από τους Γερμανούς.

Όμως, πίσω από αυτό το πολιτικό «προπέτασμα καπνού», κοινή είναι η εκτίμηση πολιτικών και τραπεζικών παραγόντων ότι η Γερμανία θα αποδεχθεί και αυτή την φορά να εξαντληθούν όλα τα μέσα για την αποφυγή μιας άτακτης χρεοκοπίας της Ελλάδας στις 20 Μαρτίου:

-Οι Γερμανοί πολιτικοί γνωρίζουν καλά ότι ο Γιόζεφ Άκερμαν, ο ισχυρότερος τραπεζικός παράγοντας της Ευρώπης, ως επικεφαλής της Deutsche Bank και του Διεθνούς Χρηματοπιστωτικού Ινστιτούτου, είχε απόλυτο δίκαιο όταν προειδοποίησε με απόλυτη σαφήνεια από το Νταβός, πριν από λίγες ημέρες, να μην «παίξουν» οι Ευρωπαίοι πολιτικοί ελαφρά τη καρδία με ένα σενάριο χρεοκοπίας της Ελλάδας.

- Ο Άκερμαν έγινε ο πρώτος τραπεζίτης αυτού του επιπέδου, που εξήγησε με καθαρότητα γιατί μια στάση πληρωμών της Ελλάδας ακόμη και σήμερα θα τίναζε στον αέρα το χρηματοοικονομικό σύστημα της ευρωζώνης, ρίχνοντας τον «προβολέα» στο «αθέατο» χρέος της Τράπεζας της Ελλάδος προς το σύστημα πληρωμών Target, που λειτουργεί στο πλαίσιο του Ευρωσυστήματος.

-Αυτό το χρέος, που πλησίαζε τα 110 δις. ευρώ, σύμφωνα με την τελευταία δημοσιευμένη λογιστική κατάσταση της ΤτΕ, είναι στην πραγματικότητα μια «κρυφή βόμβα» στα θεμέλια του Ευρωσυστήματος, που θα ενεργοποιηθεί σε περίπτωση χρεοκοπίας της χώρας, αφήνοντας μια τεράστια ζημιά, την οποία θα κληθούν να καλύψουν άμεσα κυρίως οι Γερμανοί φορολογούμενοι, αφού η Γερμανία έχει, μέσω της Μπούντεσμπανκ, τη μεγαλύτερη συμμετοχή στη μετοχική σύνθεση της ΕΚΤ.

Ο Άκερμαν επισήμανε δημόσια αυτό το χρέος, για να καταδείξει πόσο σύνθετη είναι η αποτίμηση των επιπτώσεων μιας χρεοκοπίας της Ελλάδας στις 20 Μαρτίου και να προειδοποιήσει την Μέρκελ να μην παίζει «εν ου παικτοίς».

Η τελική συμφωνία για την Ελλάδα αναμένεται, έτσι, να οριστικοποιηθεί σε έκτακτη Σύνοδο Κορυφής των ηγετών της ευρωζώνης, που θα συγκληθεί πριν τις 13 Φεβρουαρίου, που είναι και η καταληκτική ημερομηνία, ώστε να υπάρχει ο απαιτούμενος χρόνος για να προχωρήσει έγκαιρα η ανταλλαγή ομολόγων του PSI, πριν έλθει η ώρα πληρωμής από την Ελλάδα του τριετούς ομολόγου που λήγει στις 20 Μαρτίου.

Η συμφωνία θα περιλαμβάνει τουλάχιστον 15 δις. ευρώ πρόσθετης χρηματοδότησης από το EFSF, καθώς χωρίς αυτήν παραδέχεται πλέον και η Κομισιόν ότι το «πακέτο» δεν θα είναι αρκετό για να αντιμετωπίσει το πρόβλημα επαρκούς χρηματοδότησης της Ελλάδας ως το 2015.

Από την πλευρά των πιστωτών του ιδιωτικού τομέα, η «θυσία» θα φθάσει σε ένα «κούρεμα» κατά 70%, καθώς το μέσο επιτόκιο των ομολόγων του PSI θα πέσει στο 3,6%, σύμφωνα με τις τελευταίες πληροφορίες. Μέσα στις επόμενες ημέρες θα ξεκαθαρίσει αν και πώς θα μετάσχει και η ΕΚΤ στο «κούρεμα», παρά τις μέχρι τώρα αντιρρήσεις της, με πιθανό σενάριο τη μεταβίβαση των ομολόγων που κατέχει στο EFSF, ώστε να ανοίξει ο δρόμος για υποχρεωτικό «κούρεμα» όλων των πιστωτών της Ελλάδας, χωρίς να θιγεί από αυτή τη διαδικασία η κεντρική τράπεζα.

Τέλος, παρά τη φιλολογία περί σοβαρών συγκρούσεων με την τρόικα για το νέο μνημόνιο, με επίκεντρο κυρίως το 13ο και 14ο μισθό και το βασικό μισθό στον ιδιωτικό τομέα, γεγονός είναι ότι η συμφωνία για το σκληρό δεύτερο μνημόνιο πρέπει να θεωρείται κλεισμένη, με την κυβέρνηση να καταθέτει τις αμέσως επόμενες ημέρες νέο πολυνομοσχέδιο, το οποίο θα ενσωματώνει τα περισσότερα σκληρά μέτρα που έχει ζητήσει η τρόικα, αφήνοντας «άθικτο», προς δημιουργία θετικών εντυπώσεων στους Έλληνες ψηφοφόρους, τον 13ο και 14ο μισθό, αλλά και το βασικό μισθό της συλλογικής σύμβασης.

Η δε μείωση των επικουρικών συντάξεων, στην οποία αντιδρούσε η ΝΔ, θα γίνει μεν, αλλά από το 2013, ώστε να διευκολυνθεί και ο Αντ. Σαμαράς να πει το μεγάλο «ναι» στο νέο μνημόνιο…

H μεγάλη “μάχη” σε πλήρη εξέλιξη - Γερμανία Vs Keynes

Όπως και να δει κανείς η γερμανική λογική αυστηρής και αντικοινωνικής λιτότητας η οποία προωθείται σε συγκεκριμένες χώρες, αλλά και ουσιαστικά σε ολόκληρη την Ευρώπη συναντάει τις έντονες αντιδράσεις μεγάλου αριθμού οικονομολόγων, ακόμη και στο εσωτερικό της Γερμανίας, με προειδοποιήσεις για τον κίνδυνο κατάρρευσης της οικονομίας συγκεκριμένων χωρών της ευρωζώνης, κάτι το οποίο θα οδηγήσει στην κατάρρευση ολόκληρης της Ε.Ε και εν συνεχεία σε τεράστια προβλήματα στην παγκόσμια οικονομία.  

Ας τα δούμε όλα με την σειρά. Η οικονομική ηγεσία της Γερμανίας δοκιμάζεται και πάλι, αφού στις τελευταίες συνόδους κορυφής, τόσο το Δεκέμβριο, όσο και στην πρόσφατη τον Ιανουάριο, το Βερολίνο και η Α. Μέρκελ δεν κατάφεραν να πείσουν την Βρετανία να συνταχθεί με μια νέα πιο σφιχτή δημοσιονομική ένωση. Όπως είναι γνωστό ο Βρετανός πρωθυπουργός David Cameron δυσανασχέτησε στο ενδεχόμενο περαιτέρω παραχώρησης εθνικής κυριαρχίας προς τις Βρυξέλλες. Αλλά μάλλον ο φόβος του έχει να κάνει με την νομισματική πειθαρχία που επιδιώκει η Α. Μέρκελ και η γερμανική πλευρά.

Όπως και να το δει κανείς και παρά τα πρόσφατα αυστηρά μέτρα λιτότητας στη Βρετανία, ο Cameron και γενικά η αγγλική νοοτροπία είναι ξεκάθαρα πιο κοντά στην αγγλοαμερικανική λογική της «ποσοτικής χαλάρωσης», η οποία θεωρείται ως πανάκεια σε δύσκολους οικονομικά καιρούς. Το πρόβλημα για τη Γερμανία όμως είναι ότι αυτήν την άποψη δεν έχει μόνο η Βρετανία, αλλά και η ίδια η επικεφαλής του ΔΝΤ Christine Lagarde, αλλά και ο Ιταλός πρωθυπουργός Mario Monti, καθώς και πλήθος αξιωματούχων σε ολόκληρη την Ε.Ε. και σε όλον τον κόσμο. Ακόμη την ίδια λογική έχουν και κύκλοι της ΕΚΤ.  Στον αιώνα που ζούμε, η εκτύπωση χρήματος έχει αντικαταστήσει τα πολυβόλα, ως όπλο στις ευρωπαϊκές μάχες για επικράτηση, ενώ οι Γερμανοί δεν το παραδέχονται, αλλά στην ουσία προσπαθούν να κτίσουν μια νέα οικονομική αυτοκρατορία, στην οποία η βασική αρετή θα θεωρείται το «έντιμο χρήμα» και η ακραία λιτότητα των λαών. Αν δει κανείς στο βάθος της ιστορίας θα καταλάβει ότι ελάχιστοι είναι οι Ευρωπαίοι που θα ήθελαν να παραδώσουν την οικονομική τους αυτοκυριαρχία στους Γερμανούς, ή μάλλον στον γερμανικό τρόπο δράσης. Επειδή όμως η Γερμανία αποτελεί την οικονομική ατμομηχανή της ηπείρου, καθώς και τον δανειστή τελευταίας προσφυγής, διαθέτει και όλα τα πλεονεκτήματα. Μάλιστα, τελευταία, πολλοί Ευρωπαίοι ηγέτες αναφέρουν ότι περισσότερο φοβούνται μια ήπια Γερμανία, από ότι μια πιο επιθετική.

Επί πολλούς αιώνες, η γερμανική ενοποίηση συναντούσε εμπόδια από πλευράς των Ευρωπαίων, ενώ όταν η χώρα επιτέλους ενώθηκε στα τέλη του 19ου αιώνα, ήταν πολύ πιο πίσω από τους αντιπάλους της Γαλλία και Αγγλία, όσον αφορά στην απόκτηση αυτοκρατορίας. Οι πόλεμοι που ακολούθησαν απέδειξαν την βούληση των Γερμανών να κερδίσουν τον χαμένο χρόνο. Η ιστορία όμως είναι γνωστή, η ήττα του ναζισμού, και ο εφιάλτης του ψυχρού πολέμου, που διαίρεσε την χώρα, δεν έβαλε τέλος στα όνειρα μιας παγκόσμιας οικονομικής γερμανικής κυριαρχίας. Τα μέσα όμως άλλαξαν. Μετά την επανένωσή της πριν από 20 χρόνια, η Γερμανία, με μόνο 82 εκατ. πληθυσμό κατάφερε να γίνει ο μεγαλύτερος παγκόσμιος εξαγωγέας, μέχρι που την ξεπέρασε η Κίνα το 2010. Που βασίστηκε όμως αυτό το οικονομικό θαύμα; Μα φυσικά στο σε μια ηθική σκληρής εργασίας, εξοικονόμησης πόρων, συσσώρευσης κεφαλαίων, εξαγωγές, και πολύ πειθαρχημένες αντιπληθωριστικές νομισματικές πολιτικές, με τη Γερμανία να υιοθετεί την οικονομική λογική - φιλοσοφία της λεγόμενης «αυστριακής σχολής», που δίνει έμφαση στο σταθερό χρήμα. Έτσι, έως το 1990, το γερμανικό μάρκο είχε γίνει ένα κύριο παγκόσμιο νόμισμα, ενώ σε αντίθετο δρόμο με τη Γερμανία, οι ανταγωνιστές τους Άγγλοι και Αμερικανοί, προτίμησαν την κευνσιανή προσέγγιση, με την οποία η υποτίμηση του νομίσματος θεωρείται ως το βασικό εργαλείο επίτευξης οικονομικής ανάπτυξης. Για τους Γερμανούς όμως, η υποτίμηση καταστρέφει τις αποταμιεύσεις της μεσαίας τάξης, και ωφελεί τους τραπεζίτες και τους πολιτικούς.

Αν λάβει κανείς υπόψη τις δύο αυτές αντίθετες σχολές, μπορεί να αντιληφθεί τη σημερινή δυσκολία εξεύρεσης μιας κοινά αποδεκτής λύσης για την κρίση χρέους. Πριν από περίπου δυο δεκαετίες, οι Γερμανοί αποφάσισαν να θυσιάσουν (θεωρητικά με απροθυμία) το μάρκο τους για χάρη του ευρώ, με τον τότε καγκελάριο Helmut Kohl να το θεωρεί ως απαραίτητο βήμα για μια ευρωπαϊκή ολοκλήρωση. Μάλιστα, για να πειστούν κάποιοι σκεπτικιστές, η Γερμανία επέμενε η ΕΚΤ να εδρεύει εκεί, έτσι ώστε οι γερμανικές νομισματικές προκαταλήψεις να συνεχίσουν να κυριαρχούν. Η σημερινή πολιτική του Βερολίνου εξηγείται από εκείνη την διστακτικότητα. Προσπάθησε να κάνει το ευρώ έναν διάδοχο του μάρκου. Και είναι πολλοί οι σημερινοί Γερμανοί που αναπολούν το εθνικό τους νόμισμα, θέλοντας την επιστροφή του.

Πολλοί Αμερικανοί πιστεύουν πως η σταθερότητα θα επανέλθει στην Ευρώπη μόνο εφόσον η ΕΚΤ επιδείξει ανάλογο θάρρος με την κεντρική τράπεζα των ΗΠΑ (FED), ενώ ζητούν πια από τη Γερμανία να αποπειραθεί μια μορφή αγγλοαμερικανικής ποσοτικής χαλάρωσης. Η Γερμανία όμως αρνείται και παράλληλα ενθουσιάζεται με κάθε επιπλέον παραχώρηση εθνικής δημοσιονομικής κυριαρχίας που γίνεται από πλευράς των χωρών μελών της ευρωζώνης. Αναγνωρίζει πως έχει την δύναμη να απεξαρτήσει την ΕΕ από την κυρίαρχη κευνσιανή υποτιμητική νομισματική πολιτική. Μια τέτοια νέα Ευρώπη θα ήταν πολύ διαφοροποιημένη από την τρέχουσα αμερικανική οικονομική πολιτική, ενώ είναι σίγουρο ότι αν τα καταφέρει τελικά η Γερμανία να αναμορφώσει την Ευρώπη σύμφωνα με τα δικά της δημοσιονομικά πρότυπα, τότε θα έχουμε μια εντελώς νέα ήπειρο.

Κλείνοντας θα λέγαμε ότι ένα είναι σίγουρο. Ότι πρόκειται για ένα πόλεμο της Γερμανίας με την θεωρία του Κέυνς και τις χώρες που την ασπάζονται. Αν η γερμανική λογική τα καταφέρει και η Ευρώπη ορθοποδήσει με τη λογική της αυστηρής δημοσιονομικής πειθαρχίας και της λιτότητας τότε τα κράτη που σήμερα ακολουθούν κευνσιανές πολιτικές, ίσως αναθεωρήσουν, και αποφασίσουν να συνταχθούν με το Βερολίνο, κάτι όμως θα επαναφέρει μια ιστορική αλλαγή. Είναι σίγουρο ότι σε περίπτωση που κάτι τέτοιο επιτευχθεί θα γραφτεί στα συγγράμματα οικονομικής πολιτικής και φιλοσοφίας.

Δημήτρης Δρούτσας σε γερμανικούς ραδιοφωνικούς σταθμούς: "Δεν μπορεί η Ευρώπη να επιθυμεί την εξαθλίωση μίας ολόκληρης χώρας και ενός ολόκληρου λαού"

ΤΟΜΕΑΣ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

 

Βρυξέλλες, 7 Φεβρουαρίου 2012 

 

Δημήτρης Δρούτσας σε γερμανικούς ραδιοφωνικούς σταθμούς: "Δεν μπορεί η Ευρώπη να επιθυμεί την εξαθλίωση μίας ολόκληρης χώρας και ενός ολόκληρου λαού"

 

 

Σημεία συνεντεύξεων προς γερμανικούς ραδιοφωνικούς σταθμούς Radio Bremen και  Hessischer Rundfunk:

 

Η συνέντευξη στο Radio Bremen: http://www.radiobremen.de/mediathek/index.html

 

 

Για την κριτική στην Ελλάδα ότι δεν υλοποιήθηκαν οι δεσμεύσεις που ανέλαβε η χώρα:

 

Πράγματι υπήρξαν καθυστερήσεις και ελλείψεις στην υλοποίηση των αναγκαίων μεταρρυθμίσεων και των δεσμεύσεων που ανέλαβε η χώρα.

Οι πολιτικές ηγεσίες της χώρας έδωσαν δυστυχώς, με την στάση που επέδειξαν στο παρελθόν, τη δυνατότητα να ασκηθεί αυτή η κριτική στην Ελλάδα. Με την στάση τους αυτή δυσφήμισαν χώρα και λαό.

Αυτό μπορείτε να το εκλάβετε ως ανοιχτή κριτική και αυτοκριτική.

 

Ταυτόχρονα θέλω να τονίσω ότι χρειάζεται από όλους κατανόηση για την κατάσταση στην οποία βρίσκεται ο ελληνικός λαός.

Ένας ολόκληρος λαός υποφέρει, ένας ολόκληρος λαός "ματώνει" εάν θέλετε.

Τα μέτρα που έχουν ληφθεί έως τώρα είναι ιδιαίτερα σκληρά και είναι αβέβαιο τι παραπάνω μπορεί να επωμιστεί ο ελληνικός λαός.

Ήδη φτώχεια και ανεργία, ιδιαίτερα ανάμεσα στους νέους, έχουν αυξηθεί δραματικά.

Δεν μπορεί η Ευρώπη να επιθυμεί την εξαθλίωση μίας ολόκληρης χώρας και ενός ολόκληρου λαού.

Έχω δηλώσει επανειλημμένα, και δεν διστάζω να το επαναλάβω, ότι για την σημερινή κατάσταση της Ελλάδας ευθύνονται οι πολιτικές ηγεσίες της χώρας των τελευταίων δεκαετιών.

Δεν πρέπει όμως να κατηγορείται ο ελληνικός λαός, για τον οποίο και για τις θυσίες του οποίου παρακαλώ και απαιτώ τον απαραίτητο σεβασμό.

 

Για το θέμα "Επιτρόπου Λιτότητας" ή "Ειδικού Λογαριασμού" για την Ελλάδα:

 

Το θέμα του "Επιτρόπου Λιτότητας" για την Ελλάδα δεν τίθεται - οι ίδιοι οι πολιτικοί ηγέτες της Ε.Ε. καθώς και πολιτικοί από την Γερμανία το έχουν απορρίψει απαξιωτικά.

Η νέα σκέψη για έναν "Ειδικό Λογαριασμό" για την Ελλάδα είναι απλώς μία προσπάθεια να επανέρθει το θέμα "από την πίσω πόρτα".

Είναι κατανοητό ότι οι πιστωτές εκφράζουν την ανησυχία τους για τον τρόπο χρησιμοποίησης των δανείων - και ναι, δεν διστάζω να το πω, η ελληνική πολιτική έχει δώσει αφορμές για την άσκηση κριτικής και για δυσπιστία.

 

Αλλά η γραμμή του τι μπορεί να είναι αποδεκτό είναι ξεκάθαρη:

Σεβασμός στην αξιοπρέπεια της Ελλάδας και του ελληνικού λαού και σεβασμός στους δημοκρατικούς θεσμούς και λειτουργίες. Μην ζητάτε από την Ελλάδα κάτι, το οποίο δεν θα αποδεχόσαστε οι ίδιοι.

Εξάλλου, αυτοί που "γεννούν" τέτοιες ιδέες θα πρέπει να αναλογιστούν πως μία τέτοια αξίωση μπορεί να ανοίξει το "κουτί της Πανδώρας", τόσο στην Ελλάδα όσο και στην Ευρώπη.

Πρέπει να υπάρχει, και υπάρχει, άλλος δρόμος.

 

Για τις διαπραγματεύσεις με την Τροϊκα:

 

Είναι απολύτως θεμιτό, η ελληνική κυβέρνηση - όπως κάθε κυβέρνηση - να προσπαθεί να διεκδικήσει το καλύτερο δυνατό για την χώρα και τους πολίτες μέχρι την τελευταία στιγμή.

Δεν πρέπει να γίνει το λάθος να ζητηθούν από την Ελλάδα υπερβολικά μέτρα, τα οποία αντικειμενικά δεν μπορούν να υλοποιηθούν, είτε πολιτικά είτε οικονομικά.

Πρόκειται για έναν "φαύλο κύκλο", από τον οποίο πρέπει να δραπετεύσουμε το συντομότερο δυνατόν.

Και αυτό θα επιτευχθεί μόνο με την σωστή ισορροπία μεταξύ εφικτών μέτρων και μεταρρυθμίσεων και την απαραίτητη τόνωση της ελληνικής οικονομίας με στόχο την ανάπτυξη και απασχόληση.

Πάνω σε αυτό πρέπει όλοι να συγκεντρωθούμε, όχι στην συνεχή κριτική στην Ελλάδα για λάθη και παραλείψεις, τις οποίες εμείς οι ίδιοι γνωρίζουμε και έχουμε αποδεχτεί.

 

Η Ελλάδα χρειάζεται πολιτικές ηγεσίες και προσωπικότητες, οι οποίες δεν θα διστάσουν να πούνε στον ελληνικό λαό όλη την αλήθεια και να προωθήσουν αυτές τις διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις που χρειάζεται η χώρα για να ξεφύγει από αυτήν την βαθιά κρίση - να φτιάξουμε μία "νέα Ελλάδα", εάν θέλετε.

Χωρίς να λαμβάνουν υπ' όψιν το λεγόμενο "πολιτικό κόστος", χωρίς το βλέμμα στραμμένο στο προσωπικό πολιτικό μέλλον.

 

Η Ευρώπη πάλι χρειάζεται πολιτικούς ηγέτες, οι οποίοι δεν θα διστάσουν να ζητήσουν από την κοινή γνώμη στις χώρες τους την απαραίτητη αλληλεγγύη απέναντι στον κάθε εταίρο στην Ε.Ε., χωρίς να ακούν και να επηρεάζονται από τις φωνές του λαϊκισμού ή να υποχωρούν στο κάλεσμα αυτού του εύκολου λαϊκισμού για την αλίευση εύκολων και φτηνών ψήφων.

Η πολιτική ατζέντα στην Ευρώπη ορίζεται σε μεγάλο βαθμό από ακραίες δυνάμεις και τις δυνάμεις του λαϊκισμού - αυτό είναι λάθος και επικίνδυνο για όλη την Ευρώπη.

Κοινή δράση κατά των μέτρων της τρόικας αποφάσισαν δικηγόροι, μηχανικοί, γιατροί. Απόφαση για μποϋκοτάζ γερμανικών προϊόντων

Κοινή δράση κατά των μέτρων της τρόικας αποφάσισαν δικηγόροι, μηχανικοί, γιατροί. Απόφαση για μποϋκοτάζ γερμανικών προϊόντων

07/02/2012 18:49

ΑΠΕ-ΜΠΕ

Αθήνα, Ελλάδα

873

Greek

Αριθμός Είδησης: 10875929

   Δικηγόροι, μηχανικοί και γιατροί αποφάσισαν κοινή δράση και κοινές κινητοποιήσεις, τόσο σε πανελλαδικό όσο σε ευρωπαϊκό επίπεδο, κατά των μέτρων που επιβάλλει η τρόικα, ενώ παράλληλα αποφάσισαν το μποϋκοτάζ των γερμανικών προϊόντων και τη σύνταξη αναπτυξιακού σχεδίου για την Ελλάδα.

    Κοινή σύσκεψη πραγματοποιήθηκε σήμερα στα γραφεία του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών, μεταξύ του προέδρου του Ιατρικού Συλλόγου Αθηνών Γιώργου Πατούλη, του προέδρου του Τεχνικού Επιμελητηρίου Ελλάδος Χρήστου Σπίρτζη και της συντονιστικής επιτροπής της Ολομέλειας των Δικηγορικών Συλλόγων της χώρας, Γιάννη Αδαμόπουλου.

    Μοναδικό θέμα της σύσκεψης αυτής ήταν τα μέτρα που επιβάλλει η τρόικα στους δικηγόρους, τους γιατρούς, τους μηχανικούς, στους υπόλοιπους επιστημονικούς κλάδους, αλλά και γενικότερα στους Έλληνες πολίτες.

    Ο πρόεδρος των Μηχανικών επισήμανε ότι η οικοδομή έχει σημειώσει πτώση 50% σε σχέση με το προηγούμενο έτος (2011), ενώ την ίδια στιγμή αυξάνονται όλα τα δομικά υλικά, κάτι που δείχνει την πολιτική κατεύθυνση που ακολουθείται αλλά και την ανυπαρξία ελέγχου από την πλευρά του κράτους.

    Ο Χρ. Σπίρτζης τόνισε ότι τα μέτρα που επιβάλλονται είναι λογιστικού τύπου και πρέπει να λογοδοτήσουν οι κυβερνήσεις που έλεγαν ότι θα ξεπεραστούν σύντομα τα προβλήματα της χώρας μας. Ακόμη, επισήμανε ότι οι Γερμανοί έχουν προσβάλλει με λόγια και με έργα την Ελλάδα και τους Έλληνες και «απομένει να βάλουν τη γερμανική σημαία στην Ακρόπολη».

    Ο πρόεδρος των Αθηναίων γιατρών, Γ. Πατούλης, επισήμανε ότι οι συνάδελφοί του δεν θα έχουν πλέον τη δυνατότητα να συνταξιοδοτούνται, καθώς τα Ταμεία θα καταρρεύσουν. Παράλληλα, ο κ. Πατούλης τόνισε ότι ο ιατρικός κλάδος μαστίζεται, αφού του 25% των γιατρών είναι άνεργοι ή ημιαπασχολούμενοι.

    «Προσβολή της Δημοκρατίας» χαρακτήρισε ο πρόεδρος της Ολομέλειας των Δικηγορικών Συλλόγων τα μέτρα που απαιτεί να ληφθούν η τρόικα και τα οποία, όπως τόνισε, προσβάλλουν τους συνταγματικούς θεσμούς της χώρας μας.

    Ο κ. Αδαμόπουλος προσκάλεσε τους μηχανικούς, τους γιατρούς και τους άλλους επιστημονικούς φορείς σε κοινή δράση και κινητοποιήσεις σε πανελλαδικό και ευρωπαϊκό επίπεδο. Παράλληλα, ζήτησε να υπάρξει γρήγορα συνάντηση με τους Ευρωπαϊκούς δικηγόρους μέσω της CCBE, προκειμένου να εκτεθεί η κατάσταση και η πραγματική εικόνα που επικρατεί στον ελλαδικό χώρο. Ακόμη, ο πρόεδρος της Ολομέλειας πρότεινε -και έγινε δεκτό- να κληθούν για ενημέρωση στα γραφεία του ΔΣΑ οι βουλευτές που έχουν την επαγγελματική ιδιότητα του δικηγόρου, του γιατρού και του μηχανικού.

    Οι πρόεδροι των τριών φορέων καταδίκασαν: «α) Τη φαλκίδευση των δικαιωμάτων του πολίτη, η οποία συνιστά αποτέλεσμα μιας πρωτόγνωρης επίθεσης κατά του κράτους δικαίου, β) τον αναμφισβήτητα στρεβλό τρόπο με τον οποίο γίνεται αντιληπτός ο «εκσυγχρονισμός» δήθεν της ελληνικής κοινωνίας και των κρατικών δομών και γ) την ανεξέλεγκτη δράση εξωθεσμικών και δημοκρατικά ανομιμοποίητων παραγόντων οι οποίοι - υπό την ανοχή δυστυχώς της πολιτικής ηγεσίας του τόπου - καταλήγουν να υποκαθιστούν τις συνταγματικά προβλεπόμενες εξουσίες».

    Οι φορείς σε ανακοίνωσή τους επισημαίνουν ότι «είναι πλέον πασίδηλο πως -εν μέσω της παρούσας συγκυρίας- δοκιμάζονται όχι μόνο οι οικονομικές μας αντοχές, αλλά κυρίως τα όρια της ανοχής μας ως ελεύθερων πολιτών μιας δημοκρατικά δομημένης πολιτείας, τα οποία και τείνουν πλέον να εξαντληθούν».

    Παράλληλα, προσθέτουν: «Μέσα σε αυτό το δυσμενές και άκρως δυσοίωνο περιβάλλον που έχει διαμορφωθεί οι θεσμοί πλήττονται - κατά τρόπο πρωτοφανή και συνταγματικά ανεπίτρεπτο - και εντέλει απαξιώνονται σχεδόν πλήρως. Οι επιστημονικοί κλάδοι καλούνται να αναλάβουν πρωτοβουλίες βλέποντας τη χώρα να καταρρέει, βυθισμένη σε μια κρίση όχι μόνο οικονομική αλλά πλέον πολιτική, ηθική, κρίση αξιών».

    Μετά το πέρας της σύσκεψης ο κ. Σπίρτζης δήλωσε: «Υπάρχει έλλειμμα σχεδίου για την διάσωση της χώρας και από την κυβέρνηση και από την τρόικα. Πρέπει να αναπτύξουμε δράσεις για να αντισταθούμε στην λαίλαπα. Δεν θα είναι εύκολα τα πράγματα για όσους θέλουν να παρουσιάσουν ως δεσμεύσεις της χώρας ρυθμίσεις που υπαγορεύονται από συμφέροντα».

    Από την πλευρά του ο Γ. Αδαμόπουλος τόνισε: «Προβάλλονται συνεχώς αξιώσεις υπό την απειλή της μη εκταμίευσης κάποιας δόσης. Θέλουν συνεχώς να παρουσιάζουν τους δικηγόρους ως πλούσιους. 8.000 συνάδελφοι δεν έχουν καμία παράσταση στα δικαστήρια. Θα φύγουν φέτος περισσότεροι από 1.000 ή 1.500. Το άνοιγμα έχει επέλθει».

    Τέλος, ο Γ. Πατούλης επισήμανε: «Ακόμη και ο μπακάλης μπορεί να ανοίξει ιατρείο με βάσεις τις ρυθμίσεις που πέρασαν. Είναι απαράδεκτο και αντισυνταγματικό. Αυτό το νομοθέτημα πρέπει να καταργηθεί».

    Μποϋκοτάζ στα γερμανικά προϊόντα

    Κατά την κοινή σύσκεψη έγινε αποδεκτή η πρόταση του Χρ. Σπίρτζη και η λήψη οκτώ κοινών δράσεων που είναι: 1) Η πραγματοποίηση «μποϋκοτάζ» στα γερμανικά προϊόντα, ενέργεια στην οποία καλούν να ανταποκριθεί επιπλέον το σύνολο των Ελλήνων πολιτών, ως ελάχιστη και συμβολική ένδειξη διαμαρτυρίας στην έλλειψη αλληλεγγύης που ως Ευρωπαίοι εταίροι θα αναμέναμε από τη Γερμανία, 2) Η συγκρότηση ειδικών επιτροπών, οι οποίες θα κληθούν να επεξεργαστούν ένα ρεαλιστικό και εφαρμόσιμο σχέδιο ανάπτυξης της χώρας και εξόδου της από την παρούσα κρίση, 3) Η πραγματοποίηση κοινής απεργίας και αποχής από τα καθήκοντά τους, 4) Η διοργάνωση ημερίδας για την ανάδειξη των κοινών προβλημάτων των μελών των τριών επιστημονικών φορέων συγκέντρωσης διαμαρτυρίας και συναυλίας, 5) Η ανάληψη ποικίλων δράσεων για την ενημέρωση των αντίστοιχων φορέων σε επίπεδο Ευρωπαϊκής Ένωσης, 6) Η από κοινού διοργάνωση εκδήλωσης κατάθεσης και καταγραφής προβληματισμών και ανταλλαγής απόψεων στις Βρυξέλλες, 7) Η διενέργεια ελέγχων σε κτίρια πραγματικά κλειστών αγορών (τραπεζικά καταστήματα, supermarkets, κ.λπ. για θέματα υγιεινής και ασφάλειας πολιτών και εργαζομένων και χωροταξικών και πολεοδομικών παραβάσεων), 8) Κοινή προσπάθεια για την δημιουργία ενός δείκτη προστασίας όλων των πολιτών και βελτίωση του κοινωνικού κράτους.

    Η διοργάνωση των κοινών δράσεων θα ξεκινήσει μέσα στις επόμενες μέρες.

Ολλανδία: Ο κίνδυνος διάδοσης της κρίσης χρέους στην ευρωζώνη έχει μειωθεί, δηλώνει ο πρωθυπουργός Ρούτε

Ολλανδία: Ο κίνδυνος διάδοσης της κρίσης χρέους στην ευρωζώνη έχει μειωθεί, δηλώνει ο πρωθυπουργός Ρούτε 07/02/2012 19:33 ΑΠΕ-ΜΠΕ-Γαλλ. Πρακτ. Χάγη, Ολλανδία 204 Greek Αριθμός Είδησης: 10875279    Ο πρωθυπουργός της Ολλανδίας Μαρκ Ρούτε εκτίμησε σήμερα ότι σε σχέση με τα μέσα του 2010, υπάρχουν πλέον "λιγότεροι κίνδυνοι" να διαδοθεί η κρίση χρέους στην ευρωζώνη εάν η Ελλάδα εγκαταλείψει το ενιαίο νόμισμα.     "Υπάρχουν λιγότεροι κίνδυνοι", είπε ο Ολλανδός πρωθυπουργός μιλώντας στο δημόσιο ραδιόφωνο της χώρας: "είναι προς το συμφέρον μας να παραμείνει η Ελλάδα (στο ευρώ) και για αυτό θα πρέπει να πάρει όλα τα μέτρα που μας έχει υποσχεθεί (...) όμως, εάν αυτό δεν λειτουργήσει, σήμερα είμαστε σε πιο ισχυρή θέση σε σχέση με ενάμισι χρόνο πριν", πρόσθεσε.     Οι χώρες της ευρωζώνης είναι "πιο ισχυρές" επειδή έχουν λάβει μέτρα, όπως είναι η αναδιάρθρωση των τραπεζών και η ενίσχυση του Ευρωπαϊκού Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (ΕΤΧΣ), διευκρίνισε.     Ο Ρούτε διαβεβαίωσε ότι "συμφωνεί" με την Επίτροπο για τις νέες τεχνολογίες Νίλι Κρους που δήλωσε σε συνέντευξή της στην ολλανδική εφημερίδα de Volkskrant ότι "δεν θα πεθάνει και κανείς" αν η Ελλάδα εγκαταλείψει την ευρωζώνη.     Ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ζοζέ Μανουέλ Μπαρόζο αντέδρασε στις δηλώσεις της Κρους τονίζοντας ότι η θέση της Ελλάδας βρίσκεται εντός της ζώνης του ευρώ. "Το κόστος της εξόδου της Ελλάδας από το ευρώ θα ήταν μεγαλύτερο από το κόστος της συνέχισης της στήριξης" της χώρας, σημείωσε ο Μπαρόζο.

Ζητείται Επειγόντως το Κέντρο

Ένα εξαιρετικό άρθρο του Απόστολου Δοξιάδη για το "χαμένο" Κέντρο:



ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΔΟΞΙΑΔΗΣ

Προϋπόθεση για να αποφύγει η Ελλάδα την επερχόμενη καταστροφή είναι να αλλάξει το άρρωστο κομματικό σύστημα που σημαίνει να συμβεί ένα, ή και τα δύο, από τα παρακάτω: να εξυγιανθούν ριζικά τα μεγάλα κόμματα, στο βαθμό που αυτό είναι δυνατό—φοβάμαι όμως ότι ο βαθμός αυτός ίσως να είναι πολύ μικρός—και να δημιουργηθούν καινούργια, ίσως ενσωματώνοντας και κάποιες από τις υγιέστερες δυνάμεις των παλαιών, που θα επιτρέψουν σε νέους ανθρώπους, με νέο ήθος και πραγματικές ικανότητες, να μπουν στην πολιτική σκηνή. Γιατί μόνο με τα υπάρχοντα κόμματα και το υπάρχον ανθρώπινο υλικό, ως έχει, δε μπορεί να γίνει τίποτε καλό. Καλή ομελέτα με κλούβια αυγά δε φτιάχνεται• παρομοίως, δε γίνεται καλή πολιτική με κακά κόμματα και κακούς πολιτικούς.
Πώς όμως θα αλλάξει το άρρωστο κομματικό σύστημα; Τι είναι αυτό που θα επιτρέψει τις αλλαγές που η συντριπτική πλειοψηφία των σήμερα ενεργών πολιτικών δε θέλει, ή δε μπορεί -ή, συνηθέστερα, και τα δύο- να κάνει; Κατά τη γνώμη μου, για να μπορέσουν να πραγματοποιηθούν οι αλλαγές αυτές πρέπει προηγουμένως να εκφραστεί με ισχυρή φωνή ο χώρος που σε κάποιες φάσεις της νεότερης ιστορίας μας αποκαλούνταν, και σωστά, «κεντρώος». Δε μιλώ εδώ για ένα νέο πολιτικό κόμμα  ή σωστότερα, δε μιλώ μόνο για κάτι τέτοιο. Μιλώ για κάτι βασικότερο, την απαραίτητή του προϋπόθεση. Γιατί ο χώρος του Κέντρου δεν ορίζεται πρωτίστως κομματικά, αλλά πολιτικά, κοινωνικά και πολιτισμικά, και για να υπάρξει ένα νέο κόμμα με προοπτική, πρέπει να ξέρουμε, και να ξέρει, ποια είναι η κοινωνική πολιτική, κοινωνική και πολιτισμική κατηγορία που εκφράζει.
Ο χώρος του Κέντρου αποτελεί στη σημερινή Ελλάδα προβληματική έννοια. Κάποιοι τον επικαλούνται, χωρίς να ξέρουν τι ακριβώς εννοούν, κάποιοι, όπως ο Διογένης με το φανάρι, τον αποζητούν γύρω τους, εις μάτην, κάποιοι τον αναπολούν με νοσταλγία, άλλοι τον λοιδορούν, ενώ τέλος μερικοί—κυρίως τα κόμματα εξουσίας, που έχουν κάθε συμφέρον γι' αυτό—θέλουν να τον υποβαθμίσουν ως αναχρονισμό, μια έννοια ληγμένη. Κι όμως, ο κεντρώος χώρος είναι αυτός που κατοικείται από το μεγαλύτερο αριθμό των πολιτών, που αντιπροσωπεύει δηλαδή τη μεγάλη πλειοψηφία των Ελληνίδων και των Ελλήνων, των μέσων, εργατικών, μετριοπαθών, πολιτικά αφανάτιστων πολιτών, χωρίς παρά ταύτα να τολμά να ομολογήσει το όνομά του. Έτσι, το να ξαναορίσουμε το νόημα της έννοιας «Κέντρο», και μέσα από τον ορισμό να της ξαναδώσουμε φωνή, είναι σήμερα πιο απαραίτητο παρά ποτέ.
Μια από τις ιδιομορφίες του πολιτικού Κέντρου είναι ότι ορίζεται πάντα ευκολότερα ως αντίθεση στα άκρα, παρά αυτόνομα, ως το τι είναι το ίδιο—αυτό άλλωστε μαρτυρεί και η ονομασία του. Κι εδώ είναι απαραίτητη μια πρόχειρη ιστορική αναδρομή:
Η έννοια του Κέντρου γίνεται κυριαρχική στην πολιτική ζωή ουσιαστικά μετά τον Εμφύλιο, καθώς στη διάρκειά του, ιδιαίτερα στα τελευταία χρόνια, η Ελλάδα έχει χωριστεί σε δύο μόνο παρατάξεις: το ΚΚΕ και τους συμμάχους του από τη μια, και όλους τους άλλους από την άλλη—το Κέντρο ενσωματώνεται φυσικά στη δεύτερη κατηγορία. Στην περίοδο από το τέλος του Εμφυλίου ως την απριλιανή Δικτατορία, το 1967, το Κέντρο ορίζεται μέσω μιας διπλής αντίθεσης: αφ’ ενός από μια Αριστερά που ήταν τότε, πότε περισσότερο-πότε λιγότερο φανερά, ευθυγραμμισμένη με τη στρατηγική του Σοβιετικού μπλοκ, χωρίς να αποτάξει, ούτε στην ηπιότερη εκδοχή της, την ΕΔΑ της δεκαετίας του 1960, τον αντιδυτικό χαρακτήρα που αυτή η ένταξη επέβαλλε• και αφ’ ετέρου από μια Δεξιά που τη χαρακτήριζαν η τυφλή προσάρτησή της στο άρμα του Παλατιού, αλλά και ο ιδεολογικού τύπου εθνικισμός και αντικομουνισμός. Κατοικώντας το μέσο χώρο, το Κέντρο είχε ταυτόχρονα και κάποια σημεία επαφής με τα δύο άκρα που αρνιόταν: με την Αριστερά, το έφερνε κοντύτερα μια λιγότερο συντηρητική πολιτισμική στάση (δημοτικισμός, άρνηση της εθνικιστικής και ακραία αντικομουνιστικής ρητορικής), καθώς και η επιδίωξη των ίσων ευκαιριών και του κοινωνικού κράτους, ενώ με τη Δεξιά το ένωνε ο φιλοδυτικός προσανατολισμός, και η κοινή πίστη στην αστική δημοκρατία ως αντίθεση του μαρξιστικού ολοκληρωτισμού. Με δυο λόγια, το Κέντρο εκείνα τα χρόνια οριζόταν—έστω και αν δεν το δήλωνε πάντα με αυτούς τους σαφείς όρους—ως ένας πολιτικός χώρος ταυτόχρονα αντι-αριστερός και αντι-δεξιός, ως ταυτόχρονη άρνηση και των δύο άκρων, που όμως αφομοίωνε κάποια μη-ακραία χαρακτηριστικά και των δυο. Αλλά καθώς ο κύριος εκλογικός αντίπαλος του Κέντρου, από το τέλος του Εμφυλίου και ως το 1967, ήταν η Δεξιά, η ταυτότητα του οριζόταν πιο έκδηλα από την αντίθεσή του σε αυτήν, παρά την Αριστερά. (Παρά ταύτα, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι το προδικτατορικο Κέντρο παρέμεινε επί της ουσίας εξ ίσου αντι-αριστερό όσο και αντι-δεξιό, που τότε σήμαινε, κυρίως, αντικομουνιστικό.) Τέλος, στο βαθμό που η ταυτότητά του οριζόταν θετικά, και όχι εκ των αντιθέσεών του, το προδικτατορικό Κέντρο ήταν ένας χώρος που αντλούσε τη δύναμή του από την πίστη στη φιλελεύθερη δημοκρατία και την ένταξη στη Δύση.
Τα χρόνια της επτάχρονης στρατιωτικής δικτατορίας δημιουργήθηκε μια νέα συσπείρωση στις πολιτικές δυνάμεις. Από το τρίδυμο Δεξιά, Κέντρο, Αριστερά, περάσαμε πάλι σε ένα διχασμό, μόνο που τώρα η κύρια αντίθεση είχε αλλάξει από αυτήν του Εμφυλίου: τότε, ήταν ΚΚΕ/υπόλοιποι• στο διάστημα 1967-74 έγινε χούντα/υπόλοιποι.
Η χούντα, βέβαια, παρά τα άπειρα στραβά της, έβαλε στο δρόμο της τελικής λύσης το πολιτειακό, με την εξορία του Κωνσταντίνου το Δεκέμβριο του 1967, και το δημοψήφισμα κατά της Βασιλείας, το 1973. Έτσι, με την αποκατάσταση της δημοκρατίας, τον Ιούλιο του 1974, το πολιτικό τοπίο δε μπορούσε να επανέλθει στο προδικτατορικό, τα δεδομένα είχαν αλλάξει. Δύο ήταν οι καθοριστικοί παράγοντες που διαμόρφωσαν το μεταδικτατορικό τοπίο: οι μεγάλες πρωτοβουλίες του Καραμανλή (νομιμοποίηση του ΚΚΕ και δημοψήφισμα-οριστική επίλυση του πολιτειακού) και η δημιουργία του νέου τύπου κόμματος του Ανδρέα Παπανδρέου, του ΠΑΣΟΚ, ενός "κινήματος" που εκτός των άλλων εξαφάνισε—κι αυτό δεν είναι διόλου τυχαίο—μέσα σε μια επταετία, ως το 1981, τα κόμματα του πολιτικού Κέντρου.
Με τη νομιμοποίηση του ΚΚΕ και την οριστική επίλυση του πολιτειακού, η Δεξιά είχε χάσει τα δύο της βασικά ερείσματα: τον ψυχροπολεμικό αντικομουνισμό και την ταύτιση με το Παλάτι, και ότι αυτό συμβόλιζε. Χωρίς αυτά τα δύο, είχε χάσει το λόγο ύπαρξής της, οπότε η Νέα Δημοκρατία έπρεπε να δημιουργήσει μια νέα ταυτότητα, που ενσωμάτωνε σε μεγάλο βαθμό και τους περισσότερους ψηφοφόρους του προδικτατορικού Κέντρου. Όμως, η εξαφάνιση αυτή διόλου δε βόλευε τα σχέδια του Ανδρέα Παπανδρέου, που γι’ αυτό αποφάσισε να αναστήσει την παλιά Δεξιά, ως βολικό αχυράνθρωπο, ώστε να παίξει πιο εύκολα το δικό του πολιτικό παιχνίδι. Αντί όμως για την παραδοσιακή Δεξιά, που ουσιαστικά είχε σβήσει, στερούμενη ερεισμάτων, ο Ανδρέας ανέστησε ως αντίπαλο τη "Δεξιά", δηλαδή μια ουσιαστικά μυθική έννοια, που την έφτιαξε κατά πως τον βόλευε, μια καρικατούρα του παλιού εαυτού της, που τη φόρεσε σιγά-σιγά καπέλο στην τότε ανυποψίαστη Νέα Δημοκρατία.
Ο Ανδρέας διαμόρφωσε σαν επιδέξιος ταχυδακτυλουργός το νέο πολιτικό τοπίο, δημιουργώντας εχθρούς και συμμάχους κατά τα γούστα του. Αφ' ενός, κατάφερε να πλήξει καίρια τη Νέα Δημοκρατία περιορίζοντας τη, με το δικό του ορισμό, σε κάτι που δεν ήταν, τη Δεξιά παλαιού τύπου. Αυτό το κατάφερε με το πνεύμα που ενσάρκωσε το στρεβλό σύνθημα "ο Λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει Δεξιά". Γιατί φυσικά η Νέα Δημοκρατία του Κωνσταντίνου Καραμανλή, που επέβαλλε και διεξήγαγε υποδειγματικά το δημοψήφισμα που κατήργησε τη βασιλεία και νομιμοποίησε το ΚΚΕ, δεν ήταν ούτε φιλοβασιλική ούτε ψυχροπολεμικά αντικομουνιστική. Άρα δεν ήταν και αυτό που "σήμαινε Δεξιά" στα μάτια των Ελληνίδων και των Ελλήνων, δηλαδή αυτό που έλεγε ο Ανδρέας ότι σήμαινε. Όμως ο πολύς κόσμος δεν πίστεψε την αλήθεια, αλλά τον Ανδρέα.
Αφ' ετέρου, ο μέγας λαοπλάνος κατάφερε καίριο πλήγμα στο χώρο στα αριστερά του, αναγορεύοντας το ΠΑΣΟΚ του κύριο κληρονόμο των παραδόσεών της Αριστεράς, και περιθωριοποιώντας την ίδια με εκείνο το αλήστου μνήμης, ανδρεϊκής επινοήσεως, "λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις". Η υφαρπαγή της ιστορίας της Αριστεράς έγινε με την άλλη μεγάλη πομφόλυγα της δεκαετίας του 1980, τη λεγόμενη "Εθνική Συμφιλίωση", που ενσάρκωσε εμβληματικά η τοποθέτηση του Μάρκου Βαφειάδη ως βουλευτή Επικρατείας. (Η κίνησή του Ανδρέα ήταν φυσικά καθαρά συμβολική, και κενή περιεχομένου, καθώς η εθνική συμφιλίωση είχε επιτευχθεί στην ουσία τον Ιούλιο του 1974, από τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, με τη νομιμοποίηση του ΚΚΕ και του (τότε) ΚΚΕ Εσωτερικού. Τα άλλα ήταν λόγια, παράτες, φιέστες και κενή ρητορεία. )
Με το διπλό χτύπημα των συμβόλων και των συνθημάτων, δεξιά και αριστερά, που διέλυσε τους δυο πολιτικούς αντιπάλους του ΠΑΣΟΚ, αναγορεύοντας τον πρώτο κάτι που δεν ήταν, και παίρνοντας από τον δεύτερο την ιστορία, του το πολιτικό τοπίο της Ελλάδας υπέστη βίαια αναμόρφωση. Ο κύριος στόχος του Ανδρέα όμως δεν ήταν ούτε η Δεξιά ούτε η Αριστερά: ήταν η διάλυση του χώρου του Κέντρου, του μεγάλου πλειοψηφικού χώρου των μετριοπαθών Ελληνίδων και Ελλήνων πολιτών, που αποτελούσε και την κύρια δεξαμενή υποψήφιων ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ. Στήνοντας απέναντί του μια Δεξιά-μπαμπούλα, μια φαντασίωση ενός σχεδόν φασιστικού-απολυταρχικού φαντάσματος, ο Ανδρέας όρισε τον εαυτό του, και το ΠΑΣΟΚ του, ως ηγέτη ενός άτυπου λαϊκού Μετώπου, ενός νέου ανένδοτου αγώνα, που βάφτιζε ότι δεν ήταν "Δεξιά", δικό του χώρο. Αυτό ήταν το μέγιστο στρατήγημά του, και συνάμα το μεγαλύτερο κακό που έκανε στην ελληνική πολιτική ο Ανδρέας Παπανδρέου.
Ο Ανδρέας όρισε εξ αρχής τους κανόνες τους πολιτικού παιχνιδιού, με την αντίληψή του για την πολιτική να αποτελεί πλήρη ενσάρκωση της ρήσης του Μιτεράν, ότι «πολιτική είναι η διαχείριση των συμβόλων». Έτσι, ο Ανδρέας δεν ήταν μεγάλος πολιτικός αλλά μεγάλος λαοπλάνος, δημαγωγός, πολιτικάντης. Κι αυτό του το «μεγαλείο» η Ελλάδα το πλήρωσε ακριβά, και ίσως να το πληρώσει μελλοντικά ακόμη ακριβότερα.
Γιατί η πολιτική, βέβαια, δεν είναι αυτό που είπε ο Μιτεράν ή, σωστότερα, δεν πρέπει να είναι αυτό, αλλά κάτι άλλο, κάτι πολύ πιο απαραίτητο στη ζωή των ανθρώπων. Η καλή πολιτική δεν είναι η διαχείριση των συμβόλων—αν και είναι, αναγκαίο, εν μέρει και αυτό—αλλά των πραγματικών ζητημάτων και προβλημάτων μιας χώρας, διαχείριση που βασίζεται στην παράλληλη ύπαρξη και λειτουργία ενός σωστού κράτους. Η καλή πολιτική συμβαδίζει με το σωστό κράτος που, για να είναι σωστό, δεν πρέπει να εξαρτάται παρά ελάχιστα από την πολιτική: η έκφραση «κρατικός μηχανισμός» δηλώνει ακριβώς ότι, σε μια σωστή δημοκρατία, το κράτος πρέπει να λειτουργεί σωστά, καλοκουρδισμένο ρολόι, ανεξάρτητα των πολιτικών. Αντ’ αυτού, ο Ανδρέας έδωσε στο ελληνικό κράτος το τελευταίο καίριο πλήγμα, διαλύοντας το εντελώς. Για την ακρίβεια, προχώρησε πολύ παραπέρα στη διάλυσή του από αυτούς που αναθεμάτιζε ως εχθρούς του κράτους, δηλαδή το προχουντικό παρακράτος, και την ίδια τη χούντα-κράτος, κομματικοποιώντας τη δεκαετία του 1980 το κράτος σε βαθμό πρωτόγνωρο. Έπειτα, για να τον ανταγωνιστεί η Νέα Δημοκρατία στα χρόνια που ήταν στην εξουσία, τον μιμήθηκε, παίζοντας και αυτή το ίδιο παιχνίδι. Χωρίς αυτόνομο κράτος, όμως, η πολιτική δεν είχε πλέον θεσμικό αντίβαρο, και έτσι το κράτος μας κατάντησε απεικόνιση των δύο μεγάλων κομμάτων που νέμονται επί τριάντα χρόνια την εξουσία, των παρασυναγωγών και των συντεχνιακών ομάδων που τα διοικούν.
Από τη δεκαετία του 1980 και μετά, οι ιδέες και οι αρχές ουσιαστικά καταργήθηκαν, εξορίστηκαν από το μεγαλύτερο μέρος του κομματικού φάσματος—χώρια η περί του αντιθέτου φανφαρόνικες ρητορείες—μαζί και η έννοια των μεγάλων κομμάτων ως έκφρασης ουσιαστικών, συνεκτικών κοινωνικών σχηματισμών. Κι έτσι, αντί για το προδικτατορικό τρίδυμο Δεξιά-Κέντρο-Αριστερά, που είχε σίγουρα πολιτικό-κοινωνικό υπόβαθρο, η μεταπολιτευτική ζωή ορίστηκε από δύο κόμματα αποψιλωμένα από κάθε ουσιαστικό κοινωνικό περιεχόμενο, δηλαδή δυο κόμματα που με τον καιρό καταντούσαν ολοένα και περισσότερο απλές «φίρμες» (brands), με την αντίθεσή τους να έχει όσο ιδεολογικό περιεχόμενο όσο του Παναθηναϊκού με τον Ολυμπιακό. Το να είσαι Πασοκτζής ή Νεοδημοκράτης, έπαψε με τα χρόνια να σημαίνει το οτιδήποτε, από το ότι φοράς πράσινη ή γαλάζια φανέλα, και να νέμεσαι—αν ήσουν οργανωμένος οπαδός—τα προνόμια της ένταξής σου. Καθώς όμως στους ψηφοφόρους των δυο αυτών κομμάτων ανήκαν και όλοι όσοι θα μπορούσαν να ανήκουν στο μεσαίο κοινωνικό χώρο, αυτή η ισοπέδωσή τους κάτω από τις κενές «φίρμες» έπνιξε και κάθε δυνατότητα έκφρασής του Κέντρου.
Πιστεύω ότι όπως η μεταδικτατορική ισοπέδωση του ελληνικού πολιτικού τοπίου από τον Πασοκικής και Νεοδημοκρατικής υφής λαϊκισμό—και τα δύο εντέλει πνευματικά παιδιά του Ανδρέα Παπανδρέου—είχε κύριο θύμα της το Κέντρο, η ανασύστασή του Κέντρου, ως ουσιαστική έκφραση του μεγαλύτερου, παραγωγικότερου, και θετικότερου τμήματος της κοινωνίας, είναι ο εξ ων ουκ άνευ όρος της ανασυγκρότησης της πολιτικής μας ζωής πάνω σε μια βάση χρήσιμη για τον τόπο.
Το νέο αυτό Κέντρο, αναγκαστικά πρέπει να ορισθεί και αρνητικά, όπως πάντα ταιριάζει στο Κέντρο, αλλά και θετικά, όπως απαιτείται από ένα χώρο που πρέπει να οδηγήσει τη χώρα προς τη σωτηρία.
Αρνητικά, το Κέντρο σήμερα πρέπει να ορισθεί και πάλι ως αντίθεση στα δυο άκρα που απειλούν τη Δημοκρατία: το ένα παραμένει, όπως και παλιά, μια Αριστερά που δεν έχει αποκηρύξει το όραμα του ολοκληρωτισμού (έστω και αν η ίδια το βαφτίζει «ιδανική κοινωνία»), μια Αριστερά που αμφισβητεί ευθέως τη δημοκρατία μας, με λόγια (σαφέστατες διακηρύξεις) και έργα (έκνομες ενέργειες κατά της ασφάλειας και της ειρήνης των πολιτών και της εύρυθμης λειτουργίας του κράτους και της καθημερινότητάς μας). Το άλλο άκρο όμως δεν είναι ο Ανδρεοπαπανδρεϊκής επινοήσεως βρικόλακας «Δεξιά», αλλά ο λαϊκισμός, που απαντιέται σε όλο το εύρος των μη-αριστερών κομμάτων, δηλαδή ΠΑΣΟΚ, ΝΔ και ΛΑΟΣ. Γιατί και στα τρία υπάρχουν πολιτικές τάσεις, αλλά και πολιτικοί, βουλευτές, πολιτευτές και ενεργά μέλη, που συναντιόνται στην ακραία λαϊκίστικη στάση τους, μια στάση ουσιαστικά αντι-ευρωπαϊκή, παρανοϊκά μισαλλόδοξη, που αναζητεί τον πατριωτισμό στην ψωροπερήφανη απομόνωση και κολακεύει τους ψηφοφόρους, αντιτάσσοντας στο παμπάλαιο σύμπλεγμα κατωτερότητας του νεοέλληνα, που η Κρίση το έχει διογκώσει υπερβολικά, το ψέμα μιας άνευ αποδείξεων ανωτερότητας, σε μια νέα παραλλαγή του «όσα δε φτάνει η αλεπού». Αν το καλοσκεφτούμε, οι ακραίοι λαϊκιστές του ΠΑΣΟΚ, της ΝΔ, του ΛΑΟΣ, τα βρίσκουνε μια χαρά μεταξύ τους: αν πετούσαν τις κομματικές τους φανέλες, θα μπορούσαν όλοι κάλλιστα να ανήκουν στα γραφικά γκρουπούσκουλα, τη «Σπίθα» ή το «Άρμα Πολιτών». Αυτά όμως είναι γραφικά μόνο επειδή είναι μικρά. Ενώ, αντίθετα, το κύριο σώμα και η έκφραση του λαϊκισμού, που κρατά δέσμια το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ στον παλιό, χειρότερο εαυτό τους, και καθορίζει ολοκληρωτικά το ΛΑΟΣ, δεν είναι διόλου γραφικό, γιατί έχει όγκο, μέγεθος, και απειλή να συμπαρασύρει τη χώρα στο δικό του ολέθριο δρόμο.
Όμως το νέο Κέντρο πρέπει να ορισθεί και θετικά, ως αυτό που πραγματικά είναι: η φωνή της πλειοψηφίας των Ελληνίδων και των Ελλήνων πολιτών που είναι σαφής στο θετικό όραμα που αποζητά για τον τόπο, δηλαδή το όραμα μιας φιλελεύθερης κοινωνίας ευρωπαϊκού τύπου, με σύγχρονο κράτος δικαίου, με ευνομία, ισονομία και σωστή λειτουργία των θεσμών. Το όραμα μιας Ελλάδας όπου το κράτος υπηρετεί τους πολίτες, και το Δημόσιο Συμφέρον, και δεν είναι ούτε όργανο των κομμάτων—όπως το κατάντησε η κομματοκρατία των δύο μεγάλων κομμάτων—ούτε μπαμπούλας ολοκληρωτικού τύπου, που εξουσιάζει τις ζωές των πολιτών, όπως το ονειρεύεται η Αριστερά. Το όραμα μιας Ελλάδας όπου η πολιτική και το κράτος υπηρετούν τους πολίτες που αγαπούν τον τόπο τους και θέλουν να ζουν εδώ ειρηνικά και δημιουργικά.
Το νέο αυτό Κέντρο πρέπει να στελεχωθεί από νέους ανθρώπους—νέους στην πολιτική αλλά και, νομίζω, ως επί το πλείστον σχετικά νέους ηλικιακά—που μπορούν με συνέπεια λόγου, πράξης και προσωπικού ιστορικού να εκφράσουν την ουσία του, τη μετριοπάθεια στην πολιτική, και τη στήριξη της δημιουργικότητας στην καθημερινή ζωή, αυτά δηλαδή που είναι το αιτούμενο όλων των καλών πολιτών.
Κάθε εθνική κρίση, κυρίως αν είναι οικονομική, ωθεί τους ανθρώπους στα άκρα, που τα προσεγγίζουν μέσα στην απελπισία του, γιατί τα άκρα πάντα ψεύδονται, συνειδητά ή ασυνείδητα, προσφέροντας την εύκολη ρητορική των απατηλών υποσχέσεων, αντί τη δύσκολη ουσία, που απαιτεί η πραγματικότητα. Η δική μας Κρίση δεν είναι διαφορετική και το βλέπουμε στις δημοσκοπήσεις: τα άκρα ανεβαίνουν, όχι μόνο η Αριστερά, ο ΛΑΟΣ και τα ακροδεξιά μορφώματα, αλλά—ακόμη πιο επικίνδυνα—οι ακραία λαϊκίστικες τάσεις στα δυο μεγάλα (για πόσο ακόμη;) κόμματα. Αν αυτό συνεχισθεί, αν δεν υπάρξει αντίδραση, ο τόπος θα διαλυθεί από τις φυγόκεντρες δυνάμεις των άκρων, ο κοινωνικός ιστός θα διαλυθεί. Η οικονομία θα τσακιστεί, και η Ελλάδα δε θα αντέξει, θα απομονωθεί πολιτικά από τη Δύση και θα γίνει χώρα του Τρίτου Κόσμου, ξανά «ψωροκώσταινα», το υποψήφιο θύμα του κάθε αυριανού ολιγάρχη, μαφιόζου ή δικτάτορα.
Για να αποφευχθεί η διάλυση στην οποία μας τραβούν ολοταχώς, από δυο μεριές, τα άκρα, εντός και εκτός μεγάλων κομμάτων, πρέπει να αποκτήσουμε πάλι Κέντρο. Το σάπιο κομματικό σύστημα θα διαλυθεί για να ανασυντεθεί υγιώς μόνο αν ο κεντρώος χώρος ξανα-αποκτήσει έκφραση, αυτοσυνειδησία και φωνή.

Μόνο ένα νέο, ισχυρό Κέντρο μπορεί να σώσει τη χώρα από την καταστροφή.

H εξουσία διαπομπεύει τις μετριότητες

Tου Χρήστου Γιανναρά

Δεν έχουν νόημα, είναι αποδεδειγμένα ατελέσφορες οι εκκλήσεις, οι προτροπές, οι υποδείξεις σε ανθρώπους των κομμάτων.
Tο πάθος για την πολιτική ως παίγνιο μοιάζει ανίατη ασθένεια, ανήκε στη βλάβη.
Eπείγεται η «Nέα Δημοκρατία» να γίνει κυβέρνηση με οποιοδήποτε τίμημα...

Δεν την ενδιαφέρει αν θα κυβερνήσει σε κράτος που θα έχει κηρύξει στάση στις πληρωμές μισθών και συντάξεων, με πανικόβλητα πλήθη στους δρόμους να εγκληματούν χωρίς χαλινό.

Tεκμαίρεται η αδιαφορία της N.Δ., από τα θέματα που απασχολούν τον αρχηγό και τους «επιτελείς» του, το άμεσο «περιβάλλον» του: Mάχη για τις καρέκλες, για τις θέσεις στα ψηφοδέλτια, για το ποιος θα φιγουράρει δίπλα στον αρχηγό μπροστά στις κάμερες. Oμαδοποιήσεις που αλληλομαχαιρώνονται στο Διαδίκτυο, φτήνια και ευτέλεια επιδιώξεων, ενώ το κράτος βουλιάζει στο χάος.
Mονότροποι μέχρις αναλγησίας οι κομματάνθρωποι, αποκομμένοι από την πραγματικότητα, ανέγγιχτοι από την αγωνία και τον πανικό για τη συντελεσμένη στη χώρα καταστροφή, παχυδερμικά ανέμελοι για τις ευθύνες τους, για τις νωπές αθλιότητες της πενταετίας τους.

Δεν έχουν νόημα οι καταγγελίες, το ξεμπρόστιασμα, η διαπόμπευση. Eίναι ανίατη ψυχοπάθεια η εξουσιολαγνεία, βεβαιωμένη απώλεια επαφής με την πραγματικότητα.
Tα «παλαιά στελέχη» της «παράταξης» απέδειξαν επί πέντε χρόνια εξωφρενική ανικανότητα και φαυλότητα, αλλά παραμένουν όλα επί σκηνής. Aπό κοντά οι νεοφανείς υπασπιστές του αρχηγού, έχουν κιόλας στεγανό ο καθένας και αυτονομημένο το δικό του μικροσύμπαν, και ανταγωνίζονται σε θριαμβολογίες ποιος δικαιώνεται για τις υποδείξεις του στον αρχηγό.

H αρχηγία σε ένα τέτοιο κόμμα αμετανοησίας και ευτέλειας τι σημαίνει για τον κ. Σαμαρά, ποιες ικανοποιήσεις του προσφέρει, ποιες φιλοδοξίες του μπορεί να υπηρετήσει; Tι να την κάνει την πρωθυπουργία, όταν δεν διαθέτει παρά φθαρμένα, σπιθαμιαία αναστήματα για να αντιπαλαίψει ιλιγγιώδη προβλήματα σε μια χώρα ρημαγμένη, βυθισμένη στην απόγνωση; Δεν τον τρομάζει το ταπεινωτικό, οικτρό τέλος που είχαν τρεις κιόλας πριν από αυτόν πρωθυπουργοί παραδομένοι σήμερα στη χλεύη και στην περιφρόνηση του λαού και της Iστορίας; Γιατί επιμένει να βαδίζει, δίχως την παραμικρή παρέκκλιση, στα ίχνη τους;

H εξουσία μεγεθύνει εξευτελιστικά τη μετριότητα, τη γελοιοποιεί, τη διαπομπεύει.

Δεν τρομάζει τον κ. Σαμαρά αυτός ο αμείλικτος διασυρμός της μετριότητας από τη δοκιμασία στο καμίνι της πρωθυπουργίας; Kαι η μετριότητα δεν μετριέται τόσο με βάση τα έκτακτα προσόντα όσο με την απουσία κάποιων ηγετικών ικανοτήτων, ελάχιστα φανταχτερών, που ειδικά σήμερα, σε εποχή κυριαρχίας των επιδερμικών εντυπώσεων, αποδείχνονται κεφαλαιώδη χαρίσματα.
Tο πρόβλημα της Eλλάδας σήμερα είναι ένα: να ξηλωθεί, αλλά μεθοδικά και ειρηνικά, το παρασιτικό, πελατειακό καθεστώς της κομματοκρατίας και να στηθεί εξ υπαρχής κράτος στην υπηρεσία της κοινωνίας. Kράτος με πρωτεύονται στόχο τη λιγότερη δυνατή αδικία, την ποιότητα της ζωής, την άνοδο της κατά κεφαλήν καλλιέργειας.

Eίναι στοχεύσεις που δεν απαιτούν οπωσδήποτε «μπαλκονάτο» ηγέτη, εντυπωσιακή επιβλητικότητα. Aπαιτούν τη σεμνή οξυδέρκεια που ξέρει να ξεχωρίζει ποιότητες, να εντοπίζει αποτελεσματικούς συνεργάτες, να αξιοποιεί την ανιδιοτέλεια και το δημιουργικό πάθος. Aπαιτεί την πανίσχυρη τόλμη της διακινδύνευσης, της ετοιμότητας για αυτοθυσία.

O νουνεχής πολίτης ξέρει, ότι δεν μπορεί να περιμένει τίποτα, μα απολύτως τίποτα, από το προσωπικό των κομμάτων της σημερινής πολιτικής σκηνής. Kαι ο πιο καθαρός, ο πιο τίμιος πολιτευτής βαρύνεται με το στίγμα της σύμπραξης στα εγκλήματα των κυβερνήσεων που μας οδήγησαν στην τωρινή χρεοκοπία και διεθνή διαπόμπευση. O κ. Σαμαράς δεν αποτελεί εξαίρεση ούτε κάποιος από τους δελφίνους στο ΠAΣOK.

Θα αποτελέσει εξαίρεση όποιος, κατέχοντας τη θέση του αρχηγού στο ένα ή στο άλλο κόμμα, επαγγελθεί τη διάλυση του κόμματός του και τη συγκρότηση ενός ριζικά καινούργιου σχηματισμού με κριτήριο άφθορη ποιότητα και ετοιμότητα κοινωνικής προσφοράς.

O ηγέτης με τη σεμνή οξυδέρκεια θα εντοπίσει τους ανθρώπους τους ικανούς να απελευθερώσουν τη δημόσια διοίκηση από κάθε κομματική παρέμβαση και επιρροή. Tους σοφούς νομικούς που θα μεταφράσουν σε νομοθεσία τους συνταγματικούς περιορισμούς στον συνδικαλισμό των δημόσιων λειτουργών. Που θα καθαρίσουν τελεσίδικα τα πανεπιστήμια και τα σχολεία από τη λοιμική των κομματικών νεολαιών. Που θα σαρκώσουν σε λειτουργικούς θεσμούς μιαν άτεγκτη αξιοκρατία, τον συνεχή έλεγχο της ποιότητας, της παραγωγικότητας, της δημιουργικής φαντασίας σε κάθε πτυχή του συλλογικού βίου.

Tέτοιες στοχεύσεις μοιάζουν ουτοπικές, δονκιχωτικές, για τα θύματα της ψυχοπαθολογικής εξουσιολαγνείας. O ρεαλισμός των στοχεύσεων είναι απρόσιτος στη μονοτροπία της ιδιοτέλειας.